9. Weer samen
De ontsnapping uit het moeras ligt al weer enige dagen achter me, maar in mijn dromen ben ik nog steeds daar. Het zweet breekt mij uit als ik het weer herbeleef. De afloop is dan geheel anders. Wat heb ik geluk gehad! Dank je wel engeltje, waaraan heb ik dit toch te danken?
Na zoveel kilometers merk ik dat mijn voeten steeds groter worden. Het wordt steeds moeilijker om ze in mijn schoenen te krijgen. De tenen vechten om een plaatsje met als wapen de nagels. Ze nestelen zich in de ander met als resultaat: bloed. Over nestelen gesproken. De meegereisde bedwants heeft de nodige sporen nagelaten op de rug, hand en bovenbenen. Gelukkig is de jeuk verdwenen. Slechts grote rode vlekken zijn de herinnering aan een geslaagde maaltijd.
Wie ook weer aanwezig is, is de koekoek. Een vakantie vierende José hoeft hij niet meer te beschermen en dus volgt hij mij. En, ik heb hem zelfs gezien! In een onbewaakt ogenblik zat hij daar voor me op een hoogspanningsdraad. Goed, het was zijn silhouet, maar toch!
Het lopen van marathon etappes in de laatste dagen had zo zijn redenen: ik had geen zin om al vroeg op de dag ergens te zijn en dan tot 's avonds te wachten op het eten; ik had geen zin om in aftandse herbergen te overnachten en last but not least ik wilde weer snel bij mijn meisie zijn.
Tijdens de ontmoetingen met andere pelgrims merk ik dat ze mij eerst niet herkennen. Ik werd blijkbaar eerst gezien als onderdeel van en nu meer als individu. Ook scheelt het in aanspraak, welke meer is dan toen José nog mee was, zonder nu te zeggen dat het heel veel is. Misschien komt dat ook omdat ik het alleen lopen wel lekker vindt.
De laatste etappe naar Ourense gaat voornamelijk over geasfalteerde wegen en werd ontsierd door veel industrie. Gelukkig was de afstand slechts 22,8 km. Na drie dagen van ruim boven de dertig mag je wel spreken van slechts. Rond half één klopte ik op de deur van kamer 302 en sloot ik José weer in de armen. Samen gaan we nu op voor de laatste kilometers. Maar nu eerst na ongeveer 600 km een dagje uitrusten, iets waar mijn lichaam hoognodig aan toe is. Pijntje hier, pijntje daar!
Zo dat zijn nog eens avonturen| Lees jullie mails altijd graag en zoek dan op de kaart waar mijn pelgrims lopen. Ook heb ik eens andere lopers van oa de Levantroute opgezocht, en bekeken hoe zij de tocht ervaarden. De zware en (te) lange etappes was daar ook een knelpunt. Deze mensen draaiden er niet om heen en maken bij die lange trajecten 'gewoon' gebruik van de bus en snoepen zo een kilometer of 10 van het traject af. 20/25 Kilometer per dag is mooi genoeg omdat bij hun het genieten voorop staat. zij schrijven daar openlijk over.
Ik had jullie nog aangemoedigd van uit huis maar kreeg natuurlijk geen gehoor.
Top van Jose om even een paar dagen rust te nemen De geleverde prestatie is er niet minder om. Petje af voor jullie beiden!!!
Ad, ik zou ook maar een paar dagen rust nemen dan loop je die laatste dagen met twee vingers in de neus.
Nog heel veel plezier en ik blijf jullie volgen (koekoek).
Veel liefs van
PietXX
En dan overmorgen weer samen op pad. Hoop dat jullie samen de eindstreep halen. Voor de zekerheid heb ik een extra engeltje en koekoek jullie kant op gestuurd :).
Succes. Paul en Irene
Veel sterkte voor de laatste etappes
Groet Ria en Lennie
Dan komt het allemaal goed!
Heel veel sterkte en plezier met de laatste K.Meters.
Kus Jos en Mieke.