7. De koekoek laat zich horen

Ik weet niet hoe lang ik dit nog moet aanzien. Het doet me vaak pijn hen zo te zien lijden. Vanaf Madrid volg ik ze (zonder dat zij het weten) en zie ik het ploeteren, glijden, klimmen, etc. Steeds vermoeider  worden ze. Mijn lokroep, waar ze eerst zo blij mee waren, gaat irriteren. Ze weten niet dat ik hen bescherm, ook al schelden ze me uit, zeggen ze "hou nou je kop maar", ik zal niet van hen wijken. 
Niet alleen irriteert mijn lokroep hen, ook irriteren ze elkaar. Twee vermoeide mensen, je kan erop wachten. Wat mij zorgen baart, naast dat ze nog een heel stukkie moeten tippelen, is het gebrek aan voedsel. Onderweg geen foerage mogelijkheden, 's morgens geen ontbijt en 's avonds onvoldoende bijvoeding. Een stokbrood is de dag erop niet meer te eten, dus proberen ze zich te voeden met  voorverpakte croissants etc. Eigenlijk eten ze alles wat ze maar kunnen krijgen. De hoop op een kwalitatief aardig maaltje is allang opgegeven. Ze worden magerder, wat de één niet zo erg vindt, maar niet op deze wijze. De bergen komen eraan, het voedsel blijft schaars evenals de overnachtingsplekken, die soms ook nog erg koud zijn. Kortom, zo van enige hoogte beschouwend valt het allemaal niet mee. Toch moet ik toegeven, ze zijn niet stuk te krijgen. Koekkoek!