2. Engelen

Engelen bestaan! We weten het zeker. Ze zien er anders uit dan we ooit geleerd hebben. Geen in witte gewaden rondvliegende onzijdige wezens. Nee, ze zien er gewoon uit als echte mensen. Misschien zijn ze af en toe onzichtbaar, zoals tijdens de vlucht naar Madrid. Wat voor gekkigheid de piloot ook probeerde, het toestel bleef in de lucht. Dit heet dan een bewaarengel. Maar tijdens onze eerste dagen hebben we alleen maar vermomde engelen gezien. Vermomd als mountainbiker en als gepensioneerd leraar op een lagere school. Vanuit het niets waren zij daar om ons respectievelijk de juiste weg te wijzen en om ons een onderkomen te bezorgen. Dat laatste was geen sinecure. 
Hopen nu maar  dat er genoeg engelen over zijn om ons verder ook van dienst te zijn.

Het lawaai van Madrid hebben we ingeruild voor het geluid van zingende vogels en van onze voetstappen op de grond. Het tikken van onze wandelstokken completeren het geheel. Met enig gesjoemel hebben we de staf van Ad mee kunnen nemen in het vliegtuig. "Hij had de stok nodig in verband met een pijnlijke knie". Het spel werd blijkbaar zo goed gespeeld dat ze hem bij het verlaten van het vliegtuig in een rolstoel wilde duwen. Ze moesten eens weten wat voor wandelplannen we hadden!

Bergje op bergje af. Om moe van de worden. Ons evenwichtsgevoel wordt regelmatig op de proef gesteld wanneer door het water heen geleid worden. Willen we geen natte voeten krijgen, dan zullen we over de stapstenen moeten. Deze zijn soms erg smal en ook nog eens glad. Tot op heden hebben we het droog kunnen houden en geen nieuwe fysieke ongemakken opgelopen.