4. Stilte

Stemmen in het hoofd. Vooral wanneer we moe werden, wanneer we de benen niet meer genoeg omhoog krijgen en steeds bijna struikelen over de stenen of boomstronken.  De teksten laten zich raden. Hou er toch mee op en waarvoor doe je dit allemaal. Ze hebben geen schijn van kans, maar blijven toch zeuren. Gelukkig worden ze minder nu we aardig in ons ritme komen en de noodzakelijke conditie hebben opgebouwd. Stoppen, nee, we zijn net begonnen en tot nog toe krijgen we datgene waar we naar verlangden, zoals de stilte.

Het eerste deel van onze tocht werd inderdaad gekenmerkt door stilte. Merendeels zagen we onderweg dorpjes noch mensen. Tijd genoeg om al wandelend onze hoofden leeg te maken en te genieten van de omgeving, van iedere voetstap in het onbekende lege landschap, al doet het lopen door de dennenbossen verdacht veel lijken op de duinen aan de Hollandse kust. De vele zandpaden maken de tocht extra zwaar. Klimmen is echter ook niet alles. 
Elke dag brengt weer vele verrassingen, zoals een mooie albergue in een gehucht waar je dat niet verwacht, ontmoetingen met de lokale bevolking en een uitnodiging om mee te doen aan aerobics, in een lege schuur naast de herberg. Het zijn deze dingen die het zo bijzonder maken. 

De Camino de Madrid houdt voor ons op na het gehucht Villeguillo. Even geen gele pijlen die ons de weg wijzen. Op intuïtie en gps volgen we een eigen route die ons naar de Camino de Levante moet brengen.

Halverwege staan we voor een imposante Posade. Dit hebben we toch niet gereserveerd (ja, het leven is compromissen sluiten)? Toch maar naar binnen. Het is de  juiste plek, maar dan wel ergens in een tuinhuisje. De deur ging open en een soort mini tweepersoonsbed vulde de kleine kamer. Wel knus, maar niet geschikt om uit te rusten. "We hebben een kamer met 2 aparte bedden gereserveerd!" De jongen nam ons weer mee naar binnen en na enig overleg met een zeer onaardige, onsympathieke  eigenaar, nam hij ons mee naar boven en we kregen een ruime uit de riddertijd stammende kamer met twee aparte bedden! Eigenlijk was dit ook het enige positieve van ons verblijf. Slecht eten, een minimaal ontbijt dat min of meer op een in de haast van buiten gehaald tafeltje (het had geregend) werd geworpen en het ontbreken van verwarming  in het nostalgisch gebouw. Nee, geef ons maar een lekker picknick plekje in de buitenlucht met voedsel dat opdat moment voorhanden is. Ja, als je trek hebt!