5. De eerste regen

De eerste meters op de Camino de Levante lopen we in de regen. De zandpaden zijn veranderd in een modderpoel. Langs de randen geven wilde bloemen kleur aan Moederdag. José was vanmorgen geëmotioneerd door de lieve berichtjes van de kinderen en al verder pratend bleek dat ze weer was opgestaan met een steen in haar maag. Wat onzekerheid al niet teweeg kan brengen! 
Tijdens het lopen bleek dat niet alleen het 'therapeutisch' gesprek geholpen had, de steen was verdwenen, maar ook dat de engeltjes weer actief waren. Zo stond er zomaar in het verlaten land een klein huisje (een soort abri) naast een weegbrug, waarvan de deur open was. Op een stoel en vuilnisvat namen we wat rust en aten ons broodje. Aan het eind van de tocht, toen bleek dat de aangegeven albergue niet bestond en het Hostel vol was, stond een engel achter de bar, belde voor ons naar een caza rural en even later kwam er weer een engel, Helena, ons tegemoet en ging ons voor naar een heerlijke slaapplek. Zelfs de was werd voor ons gedaan. Al met al een prima Moederdag.

Na Moederdag komen weer andere dagen. Ze zijn vaak elkaars kopie in de zin van genieten van de mooie natuur, de vergezichten, de leegte en de eenzaamheid. De verlaten dorpen onderstrepen deze eenzaamheid nog eens. Vanaf Madrid hebben we tot nu toe 5 pelgrims ontmoet, waarvan we alleen met Philip en Willy contact hebben gehad. Voor onze ontmoetingen moeten we het hebben van de lokale bevolking, die met hun dialecten moeilijk tot zo niet te verstaan zijn. José mist vooral het contact met andere pelgrims. 

De lengte van onze etappes wordt bepaald door de overnachtingsmogelijkheden en die valt soms vies tegen. Het beroep op onze mentaliteit is dan groot, soms een beetje meer dan dat. Dan schiet plotseling het lied "We zullen doorgaan" van Ramses Shaffy te binnen en verschaft ons nieuwe energie. Met nummers als Sammie" en "Laat me" is Ramses sowieso hofleverancier en hoeft hij slechts te concurreren met nummers van de groep Drijfhout. Nog twee loopdagen en dan gaan we echt energie op doen op onze eerste rustdag in Zamora.

We lopen door de graanvelden waar de wind vrij spel heeft en hierdoor worden ons steeds wisselende patronen voorgeschoteld. Ze worden omrand door hagen van klaprozen. Ergens in de omgeving zoeken we noodzakelijke rustplekken. Achter een hooiberg of schuurtje, als het maar in de luwte is. Onze zitmatjes beschermen ons tegen natte billen en de rugzakken zijn onze steun in de rug. Op dat moment is het leven nog zo gek niet!

Voor de zoveelste keer hebben we de albergue voor ons zelf. Dit keer geheel gratis in een lokaal van een  oud kleuterschooltje, waarin een vijftal ziekenhuisbedden zijn geplaatst compleet met ziekenhuis-bedtafeltjes. De hospitalero heeft de verwarming aangezet, maar het duurt wel even voordat het vaak leegstaande gebouw is opgewarmd. Tegenover de albergue kunnen we eten. Alles zit mee!

In de laatste kilometers voor Zamora ontdekken we dat we iets vergeten zijn mee te nemen: stijgijzers. Nu viel het om de donder niet mee om de lemen helling van zeker 45 graden te nemen, maar ook nu namen we deze horde.

Nog voor dat we Zamora binnen wandelen zien we al meer pelgrims dan in de voorbije weken. José ook gelijk aan de praat. De derde fase van onze tocht, de Camino Sanabrés, belooft een heel andere tocht te worden. Nu maar hopen dat we voldoende herstellen van onze (mentale)vermoeidheid en pijntjes.